Lieve allemaal,

Inmiddels zijn we ruim een maand verder en hebben Laura en ik onze eerste werkweken erop zitten. Op maandag 8 september zijn wij begonnen met onze managementstage bij het Cancer Treatment Center of America (CTCA) in Newnan. In eerste instantie zouden we starten met de zogenaamde oriëntatie Hope, Joy & Pride. Dit is een training die elke nieuwe medewerker dient te volgen, alvorens te starten bij het CTCA. Helaas voor ons, waren er te veel nieuwe medewerkers in de training. De training zou niet effectief zijn met zoveel medewerkers. Om deze reden hebben ze ons stageprogramma aangepast en ons in de volgende groep geplaatst (in onze derde week).

Op maandag en dinsdag hebben we bij Forrest, supervisor van Guest Services, gewerkt. Laura en ik hadden de mogelijkheid om een interessante meeting bij te wonen met twee medewerkers van Opera (een hotelsysteem waar verschillende bekende hotels gebruik van maken). De medewerkers van Guest Services zijn niet blij met het huidige systeem, waardoor ze op zoek zijn naar andere systemen. De rest van de dag en dinsdag was eigenlijk best saai. Op woensdag hadden we echter een leuk tripje op de planning staan: Atlanta. Samen met James en Forrest reden we in een dure Mercedes naar Atlanta, waar we verschillende hotels hebben bezocht (waaronder het Mariott Marquizz). In december wordt hier een Christmas Party gegeven voor ruim 800 medewerkers en aanhang. Dit hotel bestaat uit ruim 45 verdiepingen, dus namen we de lift naar de hoogste verdieping (het leek alsof we in een achtbaan zaten) waar we een heel mooi uitzicht over Atlanta hadden. Na afloop van het personeelsfeest heeft eenieder de mogelijkheid om hier tegen een gereduceerd tarief te verblijven. Super geregeld allemaal! Na het bezichtigen van de hotels hebben we rondgereden en zijn we in een enorm shoppingcenter gaan lunchen. ’s Middags kregen we vrije tijd, die wij maar al te graag besteedden aan het zwembad.

Op donderdag begon onze stage pas ‘echt’. Ik startte met een weekje bij Environmental Services (EVS). EVS komt overeen met de Housekeeping van een hotel, maar bij het CTCA dient alles grondiger te gebeuren. De mensen die hier werken zijn echt heel leuk en gezellig. Ze hebben veel contact met de patiënten en hun caregivers (familieleden), waardoor ik veel mensen heb leren kennen. Het was heel interessant om op een dergelijke manier verbonden te zijn met patiënten en/of caregivers. Ik heb hier echt een enorm leuke tijd gehad.

Na mijn week bij EVS heb ik van plaats geruild met Laura en ben ik naar Reservations gegaan. Hier had ik niet veel van voorgesteld, aangezien ik deze afdeling tijdens mijn vorige stage (in Kaapstad) niet heel interessant vond. Tegen mijn verwachting in, heb ik veel geleerd en vind ik het erg leuk om hier te werken. Brittany zorgt als enige voor de reserveringen van de hotelovernachtingen (er zijn minimaal 150 kamers per nacht nodig), dus er komt veel bij kijken. Er is altijd iets te doen, waardoor de tijd erg snel voorbij gaat. Het CTCA heeft zelf 57 hotelkamers ter beschikking, daarnaast hebben ze diverse samenwerkingsverbanden met hotels in de buurt. Ook hier overnachten veel patiënten en familieleden, aangezien het CTCA de afgelopen twee jaar enorm is gegroeid. Ze blijven nog steeds groeien, waardoor meer hotelovernachtingen nodig zijn.

In mijn derde week was het eindelijk tijd voor de Hope, Joy & Pride oriëntatie. Gedurende deze training hebben Lau en ik niet alleen verschillende afdelingen van het CTCA leren kennen, maar ook veel nieuwe collega’s. Op de tweede dag van de training waren wij gevraagd om te helpen bij de ‘Expansion Reveal event’. Op dinsdagmiddag werd een nieuw gedeelte van het CTCA geopend (een nieuwe kliniek). Een hoogtepunt van deze dag was het doorknippen van het lint door de gouverneur van Atlanta. Hij was speciaal voor de opening naar het CTCA gekomen, evenals andere belangrijke zakenmensen. Ook Gerard van Grinsven, President en CEO van het CTCA, was aanwezig. Hij is een oud-Hotelschoolstudent, die ervoor heeft gezorgd dat uiteindelijk deze stage beschikbaar is geworden. Wij hadden de mogelijkheid om hem te ontmoeten (en heel even met iemand Nederlands te praten). Dat was heel bijzonder.

Dezelfde week, donderdagochtend, waren we uitgenodigd voor een ontbijt met het ‘executive team’. Ik was enigszins nerveus om iedereen te ontmoeten, daar het toch allemaal belangrijke mensen zijn. We begonnen met ontbijt, maar al snel moesten Laura en ik onszelf voorstellen. We hebben onze hele ‘geschiedenis’ verteld en ze leken onder de indruk. In ieder geval was James, een van onze managers, trots op ons.

Op vrijdag konden we eindelijk onze Georgia ID en bankaccount gaan openen. Samen met Forrest gingen Laura en ik vroeg op pad om onze Georgia ID aan te vragen. Ze waren hier redelijk vriendelijk en uiteindelijk kregen we nog behoorlijk snel (ongeveer 45 minuten) onze Georgia ID. In Amerika ga ik door het leven als Kelly Hundschied, slechts een kleine spelfout in mijn achternaam. Het aanvragen van een bankaccount ging veel makkelijker en was veel aangenamer. De mevrouw daar is heel vriendelijker en oprecht geïnteresseerd.

In de namiddag hielpen Lau en ik voor de eerste keer met de zogenaamde comfort rounds. Op elke vrijdagmiddag worden een aantal stakeholders (medewerkers) bij elkaar genomen, die onder begeleiding van iemand van pastoral care de comfort rounds verrichten. Dit zijn momenten waarop we de patiënten proberen te laten lachen, weten dat we er voor hun zijn en samen bidden. Laura en ik wisten niet wat we van deze middag moesten verwachten. Allereerst liepen we naar het ziekenhuisgedeelte, waar we de verkleeddozen open trokken en ons op een rare manier verkleedden. Toen gingen we naar de patiënten op verschillende afdelingen. Met rare kleding en dansend op de muziek (de afschuwelijke Berny Lean) liepen we de kamers van de patiënten in. Mark, een echte grappenmaker (ook wel Manager of Fun) beschikt over een scheetapparaat, waar hij graag de hele dag grappen mee uithaalt. Voor de comfourt rounds hadden ze het scheetapparaat in de achterzak van de pastor gedaan en Mark had de bediening in zijn handen. Elke keer dat we een kamer binnen liepen, klopte de pastor aan, vroeg of we naar binnen mochten komen en liet hij een ‘scheet’. Hilarisch! Hij legde aan iedereen uit dat hij veel last had van zijn maag, hij had namelijk chicken wings gegeten die niet goed waren gevallen. Na het grappige gedeelte, werd het allemaal serieus. Veel mensen hier zijn heel gelovig, dus sloot de pastor telkens af met de vraag of hij ergens voor kon bidden. Vaak stonden we hand in hand in een kring te bidden. Hoewel zieke mensen in het CTCA verblijven, was het een geweldige ervaring om de comfort rounds mee te maken. De patiënten en hun familie vinden het super en geven vaak aan hoe geweldig ze het CTCA vinden. Ze zijn vaak uitermate tevreden over de zorg die wordt geboden, over de vriendelijkheid van het personeel en de uitstraling van het CTCA. Heel bijzonder om dit te mogen meemaken!!

De afgelopen weken hebben we nog niet heel veel gedaan. Helaas hebben Lau en ik onze auto nog niet, waardoor we heel beperkt zijn. We moeten telkens anderen vragen om boodschappen te doen of iets leuks te doen. Niemand vindt dit een probleem, maar wij voelen ons nu (na week drie) toch enigszins opgelaten. We zien heel erg uit naar volgende week, aangezien we dan hopelijk onze auto kunnen aanschaffen. De afgelopen weekenden hebben we heel veel geluierd: lekker in bed liggen, skypen met het thuisfront, op de bank een filmpje of serie kijken, kokkerellen, ijsje eten en het huishouden bijhouden. Daarnaast hebben we elk weekend doorgebracht bij het zwembad, mits het weer het toeliet. Hier kunnen we echter maar een korte periode van genieten, aangezien het zwembad tot slechts eind september open is.